Złoto polskie

Artykuł inspirowany prośbą czytelnika, który cytuje artykuł w money.pl.

Artykuł podaje fakty szeroko znane a zamieszczone w nim liczby wyglądają na z grubsza poprawne i nie budzą większych zastrzeżeń. Pamiętać należy tylko że skoro bank centralny twierdzi ze posiada złoto to pewne jest to że twierdzi, a niekoniecznie zaś to że posiada… 😉

Tematu polskiego złota dotknęliśmy w kilku miejscach wcześniej w 2GR.  Deklaracje czynników oficjalnych są ze zrozumiałych względów przyjmowane sceptycznie.  Jedną z prostych metod na podwyższenie zaufania publicznego do twierdzeń banku centralnego o posiadaniu złota byłoby opublikowanie numerów seryjnych sztab posiadanych przez Polskę. Każda sztaba good delivery na LBMA posiada taki numer a listę numerów sztab posiada z pewnością NBP skoro dokonywał już w czasach raczej nieodległych audytu. Lista numerów seryjnych sztab nie powinna być żadną tajemnicą i powinna być dostępna na witrynie NBP.  Jeżeli nie jest to wznieca to jedynie podejrzenia.

Także to że bank zarabia na złocie „miliony” a sam płaci „tysiące” nie powinno wzbudzać specjalnych zastrzeżeń co do samej zasady. Złoto jest cennym aktywem które służy często jako zabezpieczenie w wielu transakcjach stron trzecich. Posiadacz autentycznego złota fizycznego może je „wyleasować” w tym celu, pobierając z tego tytułu pewną premię. Robią to szeroko banki centralne na całym świecie, zarabiając tym z nawiązką na koszty przechowywania złota,  a/k/a koszty miejsca na półce. W teorii są to wyłącznie operacje księgowe dotyczące numeru seryjnego konkretnej sztaby; sama sztaba leży sobie spokojnie w skarbcu na stałym miejscu.

W praktyce pewne problemy mogą wystąpić. Część z nich wiąże się ze stymulowaną  przez długi czas przez USA  wyprzedażą rzekomo dłużej „niepotrzebnego” złota fizycznego  przez zachodnie banki centralne w latach minionych. Ocenia się że sprzedały one w tym okresie kilka tysięcy ton autentycznego złota, podczas gdy same USA,  główny orędownik tej akcji,   nie sprzedały nawet jednej uncji ze swoich rezerw. Obok tego istnieją uzasadnione podejrzenia że banki centralne pozbyły się w tym okresie dużo większej ilości złota formalnie je „wyleasowując” bankom bulionowym. Złoto to w międzyczasie zostało przetopione i zmieniło generalnie miejsce pobytu, podczas gdy formalnie ciągle jeszcze może figurować w księgach banków jako „wyleasowane”. Wyjaśnia to czemu nie każdy bank centralny jest skory do wchodzenia w szczegóły swoich dawnych transakcji w złocie i do przyznania się że złota,  owego narodowego patrimonium którego miał być strażnikiem,  w rzeczywistości  dłużej nie posiada.

Nie twierdzimy tutaj  że polskie złoto na którym zgodnie z informacjami NBP „zarabia” jest czy było akurat częścią tego procederu.  Jasne jest jednak  że aby zarobić na leżącym na półce złocie konieczne jest poniesienie pewnego ryzyka. Jakaś więc forma czasowego zahipotekowania posiadanego złota (czasowe odstąpienie praw właścicielskich) wchodzi  najpewniej w rachubę. Tym ważniejsza jest wtedy otwarta lista numerów seryjnych posiadanych sztab tak aby szeroka publika mogła monitorować co się dzieje z jej złotem.

Dodajmy w tym miejscu że wspomniana w uwadze czytelnika zwyżka cen złota w ostatnich miesiącach nie daje podstaw do twierdzenia że bank mógłby zarobić na nim więcej niż rutynowo otrzymuje udostępniając swoje złoto innym. Do wykorzystania ruchów ceny waloru do pewnej spekulacji z nadzieją na zysk kapitałowy posiadanie tego waloru w formie fizycznej nie jest konieczne. Aktualnie praktykowane  przez CB posiadanie złota w postaci fizycznej i do tego jeszcze zarabianie na nim jest pewną sztuką, podobną do posiadania ciastka i jednocześnie zjedzenia go… 😉

Kwestia repatriacji polskiego złota również była poruszana wcześniej w 2GR. Jest to w sumie decyzja polityczna, do podjęcia przez suwerenny kraj w interesie własnego bezpieczeństwa i bezpieczeństwa posiadanego złota. Londyn jest największym na świecie centrum obrotu złotem fizycznym i artykuł w Money.pl może mieć część racji twierdząc z punktu widzenia „zarabiania” na posiadanym złocie trzymanie go tam ma prawdopodobnie pewien sens.   Nie jest to jednak opcja jedyna.  Z drugiej strony,  jak pokazał chociażby przykład Wenezueli, na żądanie hegemona UK gotowe jest zablokować każde złoto tam przechowywane,  niezależnie od tego do kogo ono należy.

Tam więc gdzie narodowe interesy polskie stoją w  sprzeczności z interesami  hegemona, jak  na przykład w obliczu przewidzianych przez ustawę 447 kongresu USA roszczeń żydowskich wobec Polski,  Warszawa nie wydaje się niestety najbezpieczniejszym miejscem dla przechowywania polskiego złota.  Trudno aby było inaczej skoro kraj sprowadza sobie na kark „fort Trump” a jest jednocześnie obiektem publicznego ponaglania do wypełnienia roszczeń żydowskich.

Prawdopodobnie najlepszym ruchem obecnie byłoby przeniesienie polskiego złota z Londynu do neutralnej Szwajcarii, która jest również znacznym centrum handlu metalami szlachetnymi i gdzie niebezpieczeństwo szantażu przez hegemona jest stosunkowo nieduże.