Wybuch nuklearny profesorów nienadzwyczajnych

Najwyraźniej okładanie się kłonicami, dawniej łączone z podpitymi chłopami na wiejskim weselu, stało się szerzej przyjętą metodą prowadzenia naukowego dyskursu w ogólnopolskiej TV. “Kto panu dał tytuł, wieśniakowi jednemu” – stara się nawet dociec jeden profesor pytając o to wprost drugiego. (jak to kto?  sołtys!!!   :-D)   Wykazuje tym całkowitą ignorancję dla faktu postępującej mechanizacji w rolnictwie z którego kłonice dawno już zniknęły. Prościej pewnie je teraz znaleźć w gabinetach profesorskich.

Niestety, prowadząca tę nuklearną wymianę ciosów kłonicami red. Beata Tadla zawiodła bardziej niż systemy kontrolne Fukushimy dopuszczając do niekontrolowanej reakcji łańcuchowej. Moderator dyskusji w końcu od czegoś jest i jakieś kwalifikacje musi mieć.  Pani Tadla nie ma niestety żadnych. Jeżeli moderator nie włączy się odpowiednio wcześnie korygując bieg dyskusji i dbając o to aby toczyła się ona w wytyczonych ramach cywilizowanej wymiany zdań dużo trudniej jest później na przykład osadzić w miejscu rozgrzanego profesora przed obrażaniem chłopów… No bo przecież czy sugerowanie że wieśniak nie może mieć tytułu profesorskiego nie jest obrażaniem tej grupy społecznej? I czy profesor nienadzwyczajny nie może być zwyczajnym chamem?

Dyskusja ta jest ciekawa tym że stanowi świetny przykład prymitywizmu umysłowego i chamstwa charakteryzującego cały dyskurs publiczny w Polsce. Do jakiego by forum nie zajrzeć dużą część z tego stanowią uwagi nie na temat, spam pospolity bądź wycieczki osobiste pod adresem głoszących opinie przeciwne. Zerowe jest zrozumienie różnicy między zwalczaniem idei a zwalczaniem jej nosiciela, między wyszczególnieniem czemu wypowiadane przez prof.dr.hab. K.Łonicę poglądy są patentowanym nonsensem a wysuwaniem hipotezy że prof.dr.hab.K.Łonica sam jest patentowanym durniem. Jedno jest sednem dyskusji, drugie jest wycieczką osobistą która powinna być natychmiast skontrowana przez moderatorkę. 

Rzeczona dyskusja zaczyna iść po bandzie gdy jeden z profesorów zaczyna o stosunkach drugiego – “To po pierwsze jest zadziwiający stosunek, że każdy rząd kłamie”. Moderatorka powinna od razu przypomnieć mu że do studia został zaproszony do dyskutowania o Fukushimie a nie o stosunkach innych osób. Nie robi tego i ma od razu eskalację.  “Powiedział pan, że kłamie [rząd], bo nie mówi prawdy”. I znowu, zamiast osadzić faceta czymś w rodzaju: “panie profesorze, ciekawi jesteśmy pana opinii na temat Fukushimy a nie na temat co powiedział pan profesor K.Łonica bo słuchacze mogą to ocenić sami bez pana pomocy.” Jak w reaktorze, eskalująca się temperatura dyskusji wymaga wzmocnionych środków chłodzących.

Dalej mamy fragment normalnej różnicy zdań zgadzam się/nie zgadzam się/ plus parę przykładów. Dyskusja zdaje się wracać w cywilizowane koleiny gdy znowu jeden z dyskutantów zaczyna jechać po bandzie: “ To głęboko nieetyczne i niemoralne stanowisko, które pan … prezentuje. Zarzucam to panu publicznie.” To znowu zbaraniała tym moderatorka przepuszcza mimo uszu zamiast włączyć trzeci bieg chłodzenia reaktora: “Panie profesorze, z pełnym poważaniem, do dyskusji o etyce i moralności zaprosimy do studia inny zespół ekspertów a od publicznych zarzutów są w tym kraju raczej prokuratorzy. Proszę też o powstrzymanie się od ferowania ocen moralnych.  Tu dyskutujemy o Fukushimie i ciągle nie wiem czy ma pan coś do powiedzenia na ten temat czy nie?”.

A ponieważ moderatorka i tego nie robi drugi profesor nienadzwyczajny uważa się za zaatakowanego osobiście. Nie potrafiąc jednak wyjść z jakąś ciętą ripostą na poziomie profesor porzuca już wszelkie pozory i całą Fukushimę na boku i też przechodzi do ataku ad personam na oponenta. W końcu dyskusji rdzenie reaktorów ulegają  całkowitemu wtopieniu – ignorując moderatorkę kompletnie profesorowie wstają przed czasem i na tle dymiącej Fukushimy zaczynają wyzywać się od prymitywów i wieśniaków którym ktoś nadał tytuł profesora.   Koniec debaty publicznej w tvn24.

Oprócz braku rozróżnienia między atakowaniem idei a atakowaniem jej głosiciela problemem dyskursu publicznego w Polsce jest też zupełne pomieszanie pojęć co stanowi “atak”. Owszem, ideę można śmiało nazwać nonsensem czy bzdurą  zaraz na otwarciu. Nic w tym złego, ty tak nazwiesz moją, ja tak nazwę twoją, ale razem wielkiego postępu w dyskusji nie zrobimy. Bez poparcia tego jakąś spójną argumentacją prezentującą własny punkt widzenia “atak” taki nie  jest  żadnym atakiem,  a już na pewno nie osobistym.  Jest prędzej przyznaniem się do braku argumentów i konieczności  zastąpienia ich przez emocje i grubiaństwo.

Publika na ogół wyczuje gdzie kończy się argument a zaczyna bezradność. Inna sprawa że duża część dyskutantów nie jest w ogóle w stanie sformułować żadnych spójnych argumentów ze swojej strony nawet na początku.  Jedyną reakcją w tej sytuacji siłą rzeczy pozostaje emocjonalny atak osobisty na nosiciela idei z którą się organicznie nie zgadzamy ale nie bardzo wiemy czemu.  Czasem można się też ukryć za parawanem „obrażania uczuć”  religijnych czy patriotycznych,  bądź też z wyniosłością nie dać się zniżyć do poziomu… itd.  

Niezupełnie rozumiane jest też użycie nazwisk. Gość głoszący publicznie pod swoim nazwiskiem pewne idee musi liczyć się z tym że idee te zostaną publicznie zakwestionowane, łącznie z niezbyt przychylnymi epitetami o autorze od tych którym się one nie podobają. Taka jest istota publicznej dyskusji i takie jest ryzyko biorącego w niej udział. Często nie rozumieją tego zwłaszcza rozmaici profesorowie nienadzwyczajni uważający że tytuł daje im immunitet od krytyki a rozstawianie po kątach studentów da się przenieść do debaty publicznej.  Podobnie ze sporą częścią polityków którym okruch władzy uderza często do głowy powodując nieodwracalne spustoszenia.

Otóż autorytet się zdobywa,  nie można go nadać, scedować czy pożyczyć.   Publiczne kwestionowanie czyjejś idei, wraz z podaniem imiennego źródła skąd pochodzą czy własnej interpretacji tego co zostało powiedziane publicznie nie jest żadnym “atakowaniem” prof.dr.hab. K.Łonicy. Jest prędzej wytknięciem świętej krowie że może się ona mylić i tak jak inni opowiadać nonsensy pospolite. Nazwanie nonsensu tak jak chcemy go nazwać,  z podaniem jego autora,  nie jest atakiem personalnym. Publika czy czytelnicy są jedynym autorytetem który przyzna lub nie przyzna nam racji.

Najgorzej jest niestety – zupełne wypalenie się rdzenia reaktora – z humorem i ironią. Tutaj zrozumienie i wyczucie tematu jest po prostu zerowe. Wielka to szkoda bo ironia jest celną bronią publicystyczną. Często frontalna polemika z ideą jest mniej skuteczna niż ośmieszenie jej oczywistych skutków, celów czy motywów. Kamieniem obrazy dla różnych zwolenników kłonic są szczególnie delikatne aluzje które bez używania kłonic odnoszą pożądany efekt – sugerowanie podwójnego dna, żarty z dziur w argumencie, implikowanie motywów innych niż oficjalnie deklarowane.

Jest prawdziwą przyjemnością przysłuchiwać się obu stronom ciętej, ożywionej dyskusji, pełnej docinków, humoru,  aluzji i błyskotliwych ripost, a wszystko wartko prowadzone fair i wokół centralnego tematu. Niestety, po to musimy najczęściej sięgnąć na zagraniczne fora. W kraju pozostają kłonice….

————————-
Kłonica – (Wikipedia) – część wozu konnego. W wozie były cztery kłonice. Utrzymywały one we właściwym położeniu drabiny, półkoszki lub gnojówki. Miały one formę drążków o przekroju kwadratowym lub prostokątnym. Wykonane były z drewna dębowego, brzozowego lub grabowego. Obecne zastosowanie: debaty publiczne w PL.