O tupaniu mrówek

Myląc chyba coś z niedawnym Mundialem w RPA redaktor Czuryło w Rzepie twierdzi że wszyscy trzymają kciuki za Niemcy. Otóż my w 2GR kciuków za Niemcy nie trzymamy. Jeśli już to raczej za Rzepę, w nadziei że pewne umiarkowanie zastąpi tam kiedyś podbełtywanie sloganów o “zielonej wyspie” i nieco pretensjonalną tezę że “inni nas gonią”. Trzymamy też kciuki za samą “zieloną wyspę” aby czasem w tej gonitwie nie stała się zatopioną Altantydą.

Tym co tak cieszy red.Czuryłę jest nadspodziewanie szybkie tempo rozwoju niemieckiego kolosa (GDP $3350 mld) prognozowane w tym roku na ok. 3%. To rzeczywiście sporo ale jest w tym wszystkim jedno małe ale. Wieści o szybkim tempie rozwoju u zachodniego sąsiada jakoś dziwnie zazębiają się z niedawną odsłoną kryzysu strefy euro i znacznego spadku wartości wspólnej waluty względem dolara. To dla gigantycznej niemieckiej machiny eksportowej (eksport $1159 mld) jest oczywiście niespotykanym bonusem nakręcającym koniunkturę.

Nie jesteśmy jednak pewni na jak długo starczy tej sztucznej gorączki wywołanej defacto dewaluacją waluty i na ile kuracja okaże się korzystna dla samych Niemców. Historycznie dewaluacje bywały dla Niemiec raczej przekleństwem niż balsamem. Dlatego wbrew pokusom notorycznie psujących swoją walutę innych nacji Bundesbank po wojnie konsekwentnie prowadził politykę silnej waluty. Dewaluacja nie była nigdy opcją, zachęcając do długoterminowych oszczędności i do inwestycji. Owocem tego był niemiecki cud gospodarczy, duma Niemców i przedmiot zazdrości reszty Europy. Porzucając lekkomyślnie deutschemark dla euro 11 lat temu używano tej samej retoryki obiecując euro twarde jak DM.

Nic z tych rzeczy! Twarda waluta przetrwała tylko dekadę. W ostatniej odsłonie kryzysu gigantyczny bailout południowych bankrutów finansowany głownie przez niemieckiego podatnika zmusił m.in. ECB do wykupu bezwartościowych obligacji greckich i innych co podkopało wiarę w stabilność wspólnej waluty. Podejrzewamy że będzie to początkiem jej końca. Oczywiście euro dewaluowane w takt politycznych zapotrzebowań – jak włoski lir dawniej – nakręci czasowo koniunkturę. Ale nakręci też inflację i dalej podkopie wiarę w papier za którym nie stoi nic innego jak tylko właśnie wiara. 42 stopniowa gorączka jest niekoniecznie symptomem zdrowia. Może okazać się jedynie krótkotrwałym epizodem choroby między kolejnymi odsłonami kryzysu co wydaje się nam dużo bardziej prawdopodobne.

Zadłużeniem (%) „zielona wyspa” jeszcze wprawdzie nie dorównuje zachodniemu sąsiadowi  ale jest na dobrej drodze… :-0  (źródło: Rzeczpospolita)

Enfin. Zobaczymy jak trwały okaże się ten nagły wybuch koniunktury nad Renem po zamieceniu problemów strefy euro pod dywan. Jeszcze ciekawsze jest jak na tym wybuchu wyjdzie “zielona wyspa” red. Czuryły, któremu z jakichś powodów wydaje się że “dobrze jest móc być porównywanym do Niemiec, jeśli chodzi o tempo rozwoju gospodarki”. Jeśli chodzi o prawdę natomiast to nie mamy zielonego pojęcia czemu. Zawsze wydawało się nam iż aby mały dorównał dużemu to musi rosnąć szybciej. Red. Czuryło jakoś nie trzymał kciuków za gospodarkę Niemiec gdy ta rosła w tempie 1% podczas gdy “zielona wyspa” miała na liczniku 5% i więcej. Skoro zatem teraz trzyma kciuki za dorównanie w 3% tempie wzrostu Niemcom to ciekawe kiedy ta idąca razem z niemieckim słoniem przez most polska mrówka (GDP $430mld, eksport $134 mld) ma mu dorównać? Oczywiste jest że w tym tempie nie dorówna mu nigdy.

Ale przyjemnie jest sobie czasem pohalucynować że oboje tupią aż echo idzie.

©2010 dwagrosze.com