Inwestowanie w grunt (4)

Jest szansa że tych Drogich Czytelników którzy już myśleli że inwestowanie w grunt polega głównie na pozbyciu się gotówki i obserwowaniu jak trawa rośnie w tym odcinku nieco rozczarujemy. Okazuje się że inwestycja w grunt rolny może być dynamem twórczej inwencji i źródłem wielkiej corocznej satysfakcji. To jest, jeśli tylko dowiemy się jak z byle nieużytka zrobić drukarkę do pieniędzy.

Było to dotychczas trudne i wymagało sporo pracy. Całe to oranie, sianie, nawożenie, herbicydy, pestycydy, doglądanie, żniwa. Regularna harówka na roli znajdowała coraz mniej chętnych. Na szczęście jednak nadciągnęła Unia ze swoimi zdobyczami, a z nią manna zaczęła spadać z nieba. Dzięki Unii osiągnęliśmy w końcu urzeczywistnienie marzeń i aspiracji całych pokoleń chłopskich od, nie przymierzając, Piasta Kołodzieja. Szmal bez pracy!

Jak przystało na postęp, cała praca sprowadza się teraz jedynie do badań i poszukiwań, czyli do tak zwanego unijnego R&D. To jest, do poszukiwań źródeł unijnych dopłat oraz do badań które z dostępnych źródeł dadzą nam najwyższą wydajność.

Te fundamentalne aspekty inwestowania w realiach EU całkowicie umykają uwagi publicystów Rzepy i Superwizjera TVN. Zamiast pociągnąć ten pasjonujący wątek w artykule “Na unijnych dopłatach skorzystali politycy” czepiają się oni jedynie sympatycznego wiceministra środowiska że jest czy nie jest gdzieś zameldowany. Ale czy ma to rzeczywiście jakieś znaczenie? Czy bezdomny wiceminister musi być koniecznie gorszy?

Dużo bardziej pouczające są ujawnione na marginesie tego artykułu techniki inwestycyjne wiceministra. Pasują one świetnie do naszego cyklu inwestowania w grunt więc rzućmy na nie trochę światła. Owszem, jest pewien niesmak że w “inwestowaniu” tym chodzi w gruncie rzeczy o bezceremonialne dojenie unijnego socjalizmu. Nie jest to więc rzecz specjalnie wzniosła, żaden pozytywny wkład w budowanie czegoś sensownego dla kraju. Jednak wykorzystywanie głupoty unijnych przepisów ma również swoje dobre strony – osłabia Unię przyspieszając jej rozpad, a przynajmniej zgon kuriozalnej odmiany socjalizmu jaką jest jej “wspólna polityka rolna”, czyli CAP. A jeżeli prowadzi to przy okazji do wymiernych zysków dla przedsiębiorczych jednostek, to w zasadzie czemu nie?

Otóż z tzw. “ śledztwa” Rzeczpospolitej oraz Superwizjera TVN wynikło że przed 2 laty wojewódzki konserwator przyrody w Szczecinie, a obecny wiceminister, postanowił pokonserwować przyrodę w roli świeżo upieczonego rolnika unijnego. Pan konserwator załatwił więc sobie zameldowanie w okolicy swoich zabiegów konserwacyjnych na Pomorzu i przystąpił do przetargów. W styczniu 2007 przydarzył się interesujący przetarg w dwóch popegeerowskich wsiach niedaleko Recza. Jak na unijnego chłopa przystało pan konserwator kwalifikacje miał wystarczające – doktorat w dziedzinie biologii medycznej oraz dyplom w dziedzinie business management. Nie dziw że przetarg ten na 206 ha ziemi rolnej udało się mu wygrać, oferując mniej więcej rynkową cenę 8.46 tys. zł za hektar. Nie nadszarpując skromnej pensji konserwatora przyrody nowemu rolnikowi udało się też transakcję tę sfinalizować biorąc prawie 1.5 mln zł kredytu dla nowych rolników. Nowy chłop zresztą aż tak nowy nie był bo obrotnością błysnął już wcześniej, stając się właścicielem 50 ha w dwóch innych wsiach rejonu.

Najciekawszy aspekt inwestycyjny przedsiębiorczego chłopa-doktora wiąże się jednak nie tyle z gruntem ile z tym co na nim rośnie. A rosną tam orzechy włoskie, którymi wspomniane 50 hektarów zostało obsadzone.

Czemu akurat orzech włoski? Z tym mamy największy orzech do zgryzienia ponieważ nikt dokładnie nie wie czemu rząd SLD kilka lat temu wprowadził wyjątkowo sute dopłaty właśnie do orzecha. Za hektar plantacji chłop miał dostawać aż po 1800 zł. Całkiem to nieźle zważywszy że cena hektara ziemi w momencie ogłoszenia tego była w okolicach 5 tys. zł.

Nawiasem, nie od rzeczy było by sprawdzić czy aby ta nagła afektacja do orzechów włoskich na wsi polskiej miała istotnie swoje źródła w dyrektywach z Brukseli. Były to przecież mroczne czasy okresu przygotowawczego do Unii, jeszcze przed oficjalnym wejściem. Czemu biurokraci unijnego CAP-u mieli by już wówczas przewidywać dla Polski przyczółek na froncie walki o orzechy włoskie a nie, dajmy na to, o koperek?

Z pewnością też aby załapać się na orzechy włoskie chłop musiał być odpowiednio euro-uświadomiony i wiedzieć że tak surrealistyczna możliwość w ogóle istnieje. Prawdopodobnie pewne obycie w korytarzach władzy mogło być ku temu pomocne.

Jak by nie było, orzechowe eldorado trwało przez 5 lat. W tym czasie w wielu miejscach wyrastały gaje orzechowe a Polska kładła fundamenty pod swoją przyszłą potęgę w dziedzinie orzechów. Podobno planuje się nawet slogan witający zachodnich kibiców przybywających na Euro2012: Poland – nothing but nuts.

Dopiero w 2007 PiS przyciął dopłaty za orzechy o połowę, do skromnych 880 zł od hektara. Co znowu nas intryguje ponieważ nic się przecież tak nagle w Brukseli nie zmienia, a już najwolniej strategie CAP-u. Czemu więc tak nagle miano by Polskę przerzucić z orzechów na front walki o jakieś inne bakłażany?

Wąska grupa dobrze uświadomionych chłopów która miała fart zastartować swoje plantacje odpowiednio wcześniej jednak nadal trwa na froncie orzechów inkasując starą, wyższą stawkę. W sumie nie dziwi że połowę z nowo zakupionego latyfundium (96 ha wg Rzepy) przedsiębiorczy chłop- doktor również obsadził orzechem. Ekonomia skali.

Policzmy teraz jak się to wszystko kalkuluje: 50 ha x 1800 zł + 96 ha x 880 zł = 174.48 tys. zł rocznego dochodu z dopłat do orzechów włoskich. Niezła fucha, niezależna od tego czy zające orzechy obgryzają czy nie, czy okoliczni chłopi orzechy kradną czy nie, bez żadnego siania, żęcia, kombajnów i innych zmartwień.

Jak dalej wykazało “śledztwo” Rzepy i TVN w sumie świeżo upieczony chłop otrzyma na swoje areały 221 tys. zł unijnych dopłat rocznie. Wynika stąd że na pozostałej setce hektarów też jakieś źródło euro-dopłat musi aktywnie bić, choćby w niewyszukanej formie łąki którą EU każe kosić raz do roku. W sumie mamy następującą inwestycję przedsiębiorczego chłopa-doktora:

206 ha zakupionych w 2007 za ca 1700 tys. zł, w tym 200 tys. zł wkład własny plus 1500 tys. zł kredyt.

50 ha. Załóżmy dla przykładu że zostały one zakupione ca 3 lata wcześniej po 6 tys. zł za ha, w tym 40 tys. zł wkład własny plus 260 tys zł kredyt.

Daje to razem 256 ha z czego ponad połowa, bo 146 ha obsadzona jest orzechami. Weźmy teraz po ca 200 sadzonek na hektar (?), po 5zł sztuka (?), razem jakieś 146 tys. zł, plus robocizna okolicznych chłopów, plus parę skrzynek wódki. Niech zatem jednorazowe koszty obsadzenia całego areału orzechem wyniosą około 160 tys. zł, z czego powiedzmy 20 tys. zł wkład własny plus 140 tys. zł kredyt.

Finansowanie: dług bankowy w postaci “kredytu dla młodych rolników” na sumę łączną 1.9 mln zł (1500 tys. plus 260 tys. plus 140 tys). Powiedzmy że wymaga to obecnie łącznie spłaty 7% raty rocznej – czyli 133 tys. zł dla banku co roku.

Wkład własny: 200 tys. zł plus 40 tys. zł plus 140 tys. zł = 380 tys. zł.

Dochód roczny: wspomniane 174.48 tys. zł z dotacji do orzecha włoskiego plus konserwatywnie 46 tys. z dopłat do pozostałych 110 ha. Razem, jak podaje Rzepa, 221 tys. zł dotacji rocznie.

Koszty rocznej eksploatacji: zero (ewentualne koszenie reszty areału równoważone sprzedażą siana)

O ile dobrze liczymy, wynika z tego że przy całkowitym wkładzie własnym prawdopodobnie z rzędu 380 tys. zł dobrze uświadomiony chłop unijny może wyciągnąć 88 tys. zł rocznego dochodu netto (221 tys. minus 133 tys.). Dawało by to doskonałą rentowność inwestycji rzędu 23% rocznie, w stylu którego nie powstydził by się sam Warren Buffet.

Gratulacje są na miejscu bo jak wiadomo w inwestowaniu grunt to odpowiedni zwrot na zainwestowanym kapitale. No i grunt.
——————–
dopisane 15.10.2010- media się obudziły i zaczynają okrywać Polski Przekręt na Włoskim Orzechu. Ha, ha, ha.

©2008cynik9